Z dziejów Przymiłowic
Strona główna » Aktualności » Z dziejów Przymiłowic
Kontynuujemy cykl artykułów dotyczących historii gminy Olsztyn w setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Proponujemy zapoznanie się z kolejnym tekstem Marka Romańskiego, nauczyciela historii Szkoły Podstawowej w Kusiętach, pod tytułem "Z dziejów Przymiłowic". Przypominamy, że wszystkie teksty z tego cyklu są opublikowane również dodatkowo na naszej stronie internetowej w zakładce Dokumentacja dziejów.
Przymiłowice to dawna wieś królewska (Przemiłowice) należąca do parafii w Olsztynie. Można wyróżnić część południową Przymiłowice-Kotysów, środkową – Przymiłowice i północno-wschodnią Przymiłowice-Podgrabie. Ciekawostką jest pochodzenie nazw części wsi i tak np. nazwa całej miejscowości - Przymiłowice pochodzi według legendy od tego, iż w tym rejonie w sposób „przemiły” witano gości zmierzających do zamku. Nazwa Przymiłowice – Podgrudzie pochodzi od tego, iż w pobliżu znajdował się „gród”. Przysiółek Kotysów pochodzi według starych podań od tego, iż w tym rejonie występowały w dużej ilości zające, które biegnąc „kicając” wydawały odgłos „kotys” . Niektórzy tak również nazywali zająca. Przymiłowice - Podgrabie pochodzi według legendy od tego, iż w tym rejonie bardzo często zbójnicy dokonywali „grabieży” na kupcach.
Pierwotna nazwa wsi, pochodząca od nazwy osobowej „Przemił”, brzmiała w XIV wieku „Przemulowicze”, a w XVI w „Przemiłowicze”, a także „Przemiłowicze”, „Przymiełowice” i „Przymiełowice Stare”. Nazwa „Przemiłowice” znajduje się w aktach drugiego procesu biskupa krakowskiego Jana Muskaty, wytoczonego mu w 1306 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę. Biskup Muskata był oskarżony o to, że został w 1294 r. biskupem dzięki przekupstwu i naciskowi wywieranemu na kanoników krakowskich przez Wacława II, króla czeskiego i księcia krakowskiego. Zasłużonemu w tym wyborze staroście krakowskiemu Hynkowi z Dubu, biskup
Muskata nadał dziesięciny wartości 100 grzywien m.in. ze wsi Przemiłowice, położonej w pobliżu zamku o tej samej nazwie oraz oddał mu we władanie wsie Turów, Choroń i Biskupice. Proces odbył się 20 lipca 1306 roku. Choć nie ma o tym informacji w aktach wspomnianego procesu można stwierdzić, ze również wieś Przemiłowice oraz obiekt obronny zwany Przemiłowic (castrum Przemilovicz), identyfikowany z późniejszym Olsztynem, należały do Kościoła krakowskiego. Wydaje się, że w XIII wieku istniała także wieś Przemiłowice. Wprawdzie po raz pierwszy poświadczona została w dokumencie Władysława Opolczyka z 1382 r. zobowiązującym do świadczenia dziesięciny miodowej na rzecz klasztoru paulinów w Częstochowie pod nazwą „Przemilowicze” to jednak wydaje się, ze powstała wcześniej niż zamek "castrum Przemilovicz". Przyrostek - ice sytuuje Przemilowice w grupie nazw patronimicznych, utworzonych od nazwy osobowej. Jak twierdzą badacze, nazwy tego typu posiadają bardzo starą metrykę, sięgającą często początków państwa piastowskiego. W drugiej połowie XIV wieku osada znajdowała się w domenie monarszej, ale należy przypuszczać, że przejęcie jej przez panującego nastąpiło już na początku tego stulecia. Nazwa zamku "castrum Premilovicz lub Przemilovicz" została zapożyczona od nazwy wsi, mimo że pojawia się w źródłach dopiero w 1382 roku. Jednak nazwy patronimiczne, które zostały utworzone do około XIII wieku miały formę mianownika liczby mnogiej, czyli końcówkę -(ow)ice, natomiast od drugiej połowy tego stulecia przybierały formę biernika liczby mnogiej -(ow)ic. Jednocześnie zaznaczyła się tendencja, zgodnie z która nazwy powstające później, przestały wyrażać treści pochodzące od przodków, a przybrały znaczenie terytorialne. Nazwa wsi ma końcówkę - owice: Przemiłowice, a zamku -owic(z): Przemiłowic. Wnioski są takie, że wieś powstała wcześniej niż zamek i że nazwa zamku nie oznacza jego prywatnej przynależności, lecz określa położenie warowni obok tejże wsi, a nawet na jej obszarze. Zamek Przemiłowic swoją nazwę otrzymał w II polowie XIII wieku, zatem powstał dopiero wtedy.
Przynależność wsi Przymiłowice do starostwa niegrodowego poświadczona została w 1458 roku. Również i ta osada wielokrotnie była uzywana jako zastaw przez Pawła Olsztyńskiego przy zaciąganiu przez niego pożyczek. Znane są transakcje z lat 1464, 1482, 1483, 1485. Przemiłowice liczyły w latach 1532 - 1534 czternaście dużych łanów, a zamieszkiwało ją 14 kmieci oraz 2 karczmarzy.
W 1581 r. wieś Przemiłowicze w parafii Olsztyn należała do zamku olsztyńskiego, powiatu lelowskiego, województwa krakowskiego. W 1660 r. lustratorzy królewscy starostwa olsztyńskiego znowu wymieniają wieś Przemiłowicze.
Nie jest wykluczone, że w Przymiłowicach było sołectwo. Otrzymał je 11 kwietnia 1768 roku Marcin Wężyk. W 1772 roku zostało ono zlustrowane. Także lustracja łanów wybranieckich z 1778 roku podaje, że wybraniectwo w Przymilowicach posiadał ur. Wężyk, procesujący się o nie z Teodorem Potockim. W 1773 roku wydano jednak dekret komisarski, stwierdzający, że we wsi Przymiłowice "żadna osobna danina, czyli sołectwo lub wybraniectwo, nie znajduje się". Przywilej Wężyka został w ten sposób skasowany. Jednak 3 lutego 1784 roku mowa jest o tradycji wsi Przymiłowice przez M.Wężyka na osobę T. Potockiego, zresztą przy pomocy egzekucji wojskowej. Spisano nawet w związku z tradycją inwentarz wsi. Z kolei 6 maja 1784 roku pozwanemu do Referendarii T. Potockiemu grożono karą "za gwałtowne wybicie z posesyi ur. powoda M. Wężyka" i żądano aby " ur. powoda do posesyi rzeczonego sołectwa przywrócić". I znów 17 czerwca 1784 roku sąd komisarski opierając się na lustracjach starostwa olsztyńskiego, w których nie ma mowy o wybraniectwie w Przymiłowicach, wydał nową decyzje uchylającą przywilej nadany Wężykowi.
W 1787 r. mieszkało we wsi 160 osób. Lustracja powiatu lelowskiego z 1789 r. wymieniła 29 domów (w tym karczmę) i 150 osób (w tym 68 kobiet). W Przymiłowicach mieszkają wtedy m.in.: Jakub Kreciwilk, Plucina - wdowa, Józef Bednarek, Adam Szewc, Mikołaj Kot, Krzysztof Stala - karbowy, Franciszek Morawa, Antoni Błasik, Maciej Tomczyk, Kaźmierz Zwolski, Tomasz Sieradzon - włodarz, Antoni Sitek, Idzi Sitek, Maciej Biskupek, Paweł Tomczyk, Sobestyjan Wąsat, Piotr Pluta, Andrzej Knapik, Sobestyjan Błasik, Balcer Skiba, Antoni Bilik, Jakub Bilik, Tomasz Bil, Balcer Knapik, Augustyn Bednarek, Błażej Zwolski, Jakub Michalik, Piotr Tomzik, Stanisław Zemła, Błażej Bednarek, Kaźmierz Bednarek, Błażej Tomzik, Antoni Nabiałek, Wojciech Kuzior, Jan Bil.
Powinności tej wsi, „która ma pod sobą w swoim dawnym zwyczaju i denominacyjach ról w liczbie 18, zagród 2, jak podają lustratorzy w 1789 roku to "odbywają pańszczyzny tygodniowej ciągłej dni 39, pieszej dni 7, szarwarków z dnia ciągłego 8, z pieszego 4. Sep dają: żyta korcy 22 ćw.2, gar. 2, owsa kor. 69, gar. 2. Solnego ogółem zł 138 gr 24.. Stróżą kolejno nocną odbywają do folwarku". Gromaga wsi Przymilowice żali się lustratorom, "że od wsi szlacheckiej Skowronowa przywłaszczają sobie kawałek lasu i coraz dalej w grunta starościńskie wdzierają się" oraz "na mieszczanów olsztyńskich, że w grunta gromadzkie wdzierają się i krzaki rąbią, wykopują, na pola orzą w miejscach zwanych Bobrowskie i Padoły ku skałom"
W czasach Księstwa Warszawskiego Przymiłowice podporządkowane są departamentowi kaliskiemu. Od 1815 r. miejscowość znalazła się w powiecie wieluńskim. W czasie zaborów wieś, weszła w skład Dóbr Narodowych Olsztyn.
W 1827 r. w Przymiłowicach, liczących 40 budynków mieszkalnych, przebywało 247 osób. Około 1880 r. Bronisław Chlebowski podaje w „Słowniku Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, iż Przymiłowice są wsią włościańską, posiadają karczmę, należą do gminy i parafii Olsztyn, leżą w powiecie częstochowskim, guberni piotrkowskiej, sąd pokoju w Janowie, poczta Żarki.
Przymiłowice do dzisiaj należą do gminy Olsztyn. Ciekawostką jest, iż w latach 1952-1954 Przymiłowice podzielone zostały pomiędzy Gromadzką Radę Narodową w Olsztynie (wieś Przymiłowice, wapiennik Kamyk, gajówka Podkotysów, kolonia Przymiłowice - Kotysów) oraz GRN w Turowie (Przymiłowice - Podgrabie).
W Przymiłowicach w domu gospodarza Kaspra Tomzy wojsko niemieckie na przełomie listopada i grudnia 1914 roku utworzyło szpital. Szpital funkcjonował około trzech tygodni. Zmarłych tam żołnierzy pochowano na gruntach prywatnych Franciszka Kręciwilka tuż obok, bezpośrednio przy drodze z Olsztyna do Janowa, po jej prawej stronie.
Cmentarz wojenny funkcjonował tutaj do 1937 r. Na cmentarzu spoczywało 26 poległych żołnierzy niemieckich. Cmentarz otaczał mur z kamienia łamanego nakryty betonowymi płytami. Wiadomo, że obiekt powstał w wyniku adaptacji pierwotnego cmentarzyska, na którym w trakcie walk grzebano poległych odtransportowanych z linii bojowej lub zmarłych w wyniku odniesionych ran. Cmentarz był ciekawy, ponieważ założono go na nierównym terenie, który od strony wejścia się wznosił. Na mogiłach stały żeliwne znaki nagrobne, były też dwa kamienne pomniki. Na podstawie zrobionego w kwietniu 1915 roku zdjęcia wiadomo, ze jeden z pomników wymurowany był z kamienia wapiennego (przypominał nieco pomnik stojący do dziś na kwaterze wojennej w Zawierciu), a w centralnej jego części umieszczony był symbol niemieckiego Żelaznego Krzyża. Na zdjęciu dobrze widać także umieszczony nad bramką napis "Ich hatt einen Kameraden..." ("Miałem towarzysza"), zaczerpniętyz tradycyjnej niemieckiej wojskowej pieśni pogrzebowej. Należy jednak pamiętać, że wspomniana fotografia ukazuje cmentarz w początkowej fazie istnienia, a docelowy kształt nadano mu w latach 1917 i 1918, niewykluczone, że wygląd pomnika i bramki uległ wówczas zmianie.
O istnieniu tego obiektu nieco lakonicznie wspomina także w swoim wydanym w roku 1936 "Opisie historycznym diecezji częstochowskiej" ksiądz Jan Wiśniewski. Zgodnie z protokołem z oględzin założenia sporządzonym 23 maja 1925 r. stan cmentarza był dobry. Dokument ten sporządzono po wykonaniu prac remontowych polegających na odarniowaniu 26 mogił. Następnie obiekt przekazano pod opiekę gminy Olsztyn. Cmentarz zlikwidowano w styczniu 1937 r. w trakcie akcji komasacyjnej. Szczątki poległych i wyposażenie nagrobne przeniesiono do Ciecierzyna, elementy ogrodzenia zostały natomiast sprzedane w trakcie zorganizowanego przez władze gminy Olsztyn przetargu. Pochowani w Przymiłowicach Niemcy zależeli do następujących jednostek wojskowych: 11., 51., 47., 72., 22. Pułku Piechoty Obrony Krajowej, 2. Rezerwowego Batalionu Pionierów, 86. Pułku Fizylierów, 1. Pułku Ułanów Obrony Krajowej. Warto wspomnieć, że w czasie I wojny światowej powołany do carskiej armii Józef Maciągowski z Przymiłowic został wybrany do ochrony cara Mikołaja II. Pilnując pałacowe komnaty stał na warcie przed drzwiami na dużej czerwonej "poduszce" wyszywanej złotymi kwiatami. W tym czasie zmarł jego ukochany syn Franciszek, na panującą wtedy w regionie częstochowskim szkarlatynę. W okresie międzywojennym Józef Maciągowski sprawował funkcję ławnika w Sądzie Pokoju w Janowie.
W 1918 roku po odzyskaniu niepodległości przez Polskę powiat częstochowski i wchodząca w jego skład gmina Olsztyn, w tym wieś Przymiłowice, zostaje włączony do województwa kieleckiego.
Po utworzeniu Królestwa Polskiego w 1815 roku powołano w Olsztynie Towarzystwo Szkoły Elementarnej, do którego w 1820 r. zgłosiła akces Skrajnica, a w 1824 r. Przymiłowice. Pierwsze zajęcia prowadzone były przez Leonarda Strzeleckiego w domu Jakuba Tomzy w Przymiłowicach - Kotysowie.
W odrodzonej Polsce w 1920 r. za sumę 30 tys. zł wzniesiono budynek dla miejscowej szkoły powszechnej. Najdłużej, przez ponad 30 lat pracował, wspomniany wcześniej nauczyciel Leonard Strzelecki. W latach 30. krótko zastępował go w szkole pan Chrobaczyński. Podczas okupacji niemieckiej Leonarda Strzeleckiego ps. "Okrza" wyznaczono na kierownika komórki Tajnej Organizacji Nauczycielskiej na terenie gminy Olsztyn. Dla rodzin nauczycielskich komórka TON organizowała różną pomoc z własnych środków. Na terenie gminy Olsztyn zasiłki wypłacał właśnie Leonard Strzelecki. W czasie II wojny światowej w Przymiłowicach w konspiracji działał również gajowy Stanisław Graczyk ps. "Zając", który jak chytry lis leśny prowadził dwulicową grę. Z jednej strony służył w lasach, a z drugiej walczył z bronią w oddziale Jerzego Kurpińskiego ps."Ponury". Leonard Strzelecki był jedynym inicjatorem życia kulturalnego wioski, urządzając m.in. przedstawienia teatralne czy też zapraszając kino objazdowe do budynku szkoły. Po wojnie, w roku 1951 została przydzielona do pracy w szkole Pelagia Tomza. Wspólnie z Leonardem Strzeleckim uczyła w klasach łączonych i w nowo utworzonej klasie piątej. Prowadziła chórek szkolny i grupę taneczną. Dzieci brały udział w uroczystościach szkolnych i występowały w zakładzie „Kielniki”, który sprawował opiekę nad szkołą. Pelagia Tomza była m.in. założycielką i opiekunką Koła Gospodyń Wiejskich. Po zakończeniu pracy przez pana Strzeleckiego przydzielono do szkoły Annę Kowalczyk. Obydwie nauczycielki pracowały wspólnie około ośmiu lat. Po likwidacji szkoły w latach siedemdziesiątych pozostały w budynku zajęcia dla przedszkola, w którym pracowały kolejno Stanisława Śpiewak i Elżbieta Ginał (w latach 1986–2006, a w latach 1986–1997 pełniła funkcję dyrektora placówki). Za jej kadencji przypadła m.in. praca przy przeniesieniu przedszkola w 1993 r. do nowego budynku, w tym urządzenie kancelarii, kuchni, sali zabaw i nauki dla dzieci, sali do ćwiczeń, ogrzewania, łazienki, kanalizacji, budowy chodnika, ogrodzenia, placu zabaw na zewnątrz. Od 1997 r. Przedszkole w Przymiłowicach jest oddziałem zamiejscowym Przedszkola Gminnego w Olsztynie. Stary, drewniany, budynek szkoły został rozebrany ze względu na zły stan sanitarny.
Przy drodze przelotowej do Janowa w Przymiłowicach, stoi pomnik w kształcie trójstopniowej podstawy zwieńczonej bogato zdobionym krzyżem. Upamiętnia on starszego posterunkowego Policji Państwowej Władysława Krzyżanowskiego, który zginął w potyczce z bandytami 3 października 1935 r.
Mieszkańcy Przymiłowic zdobywali pracę głównie w zakładach przemysłowych zlokalizowanych w Przymiłowicach. Były to:
- Olsztyńskie Zakłady Górniczo–Przemysłowe Sp. z.o.o., Kamieniołomy i Zakłady Wapienne wieś Przymiłowice p–ta Częstochowa, biuro: Częstochowa ul. Kościuszki 2 – 1938 Olsztyńskie Zakłady Górniczo– Przemysłowe Sp. z.o.o., Przymiłowice poczta Częstochowa własność Hipolit Wdowiński, Markus Lewkowicz, Ludwig Geisler, Dawid Borzykowski; dzierżawa: Herman Rozenblum – 1942 niemiecki zarząd powierniczy dyr. inż. Hugo Schulze – 1946 Olsztyńskie Zakłady Górniczo–Przemysłowe Sp. z.o.o., Przymiłowice; wł. Paweł i Jan Lewkowicz (synowie Markusa vel Lewkowicza), Natalia Zylbersztajn z domu Geisler i Paulina Geisler (córki Ludwika Geislera); dzierżawa: Franciszek i Bronisława Podsiedlik, Aleksander Siatkowski, Irena Szklarska – 1951 przymusowy zarząd państwowy – 28.07.1952 przejęte przez Częstochowskie Zakłady Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione.
- Kolejny zakład to Kopalnia Piasku Formierskiego w Przymiłowicach, gm. Olsztyn, biuro Częstochowa ul. Mostowa 7, własność Florian Podsiedlik – 1946 Kopalnia Piasku Formierskiego Florian Podsiedlik, Przymiłowice gm. Olsztyn, biuro Częstochowa Al. NMP 38 m. 7 lub Aleja N.M.P. 31 – 1947 Kopalnia Piasku Formierskiego Roman Podsiedlik, Częstochowa Al. NMP 38 m. 7.
- Występuje także w dokumentach Kopalnia Kamienia Wapiennego „Olsztyn–Złoty Potok”, wł. Daniłowski, os. Olsztyn – 1945 Zakłady Wapienne „Olsztyn” pod zarządem państwowym, kier. tymczasowy Bronisław Caban, Władysława Caban – 1947–1949 Zakłady Wapienne „Flora” w Przymiłowicach. Spółka Jawna, Olsztyn Częstochowski, biuro Częstochowa Aleja NMP 38 m. 7, dzierżawa: Franciszek i Bronisława Podsiedlik, Irena Szklarska.
Mieszkańcy Przymiłowic pracowali także w kamieniołomie „Kielniki”. Zakłady Wapiennicze „Kielniki”, uruchomiono w 1957 roku. Zostały one zamknięte w latach siedemdziesiątych ze względu na bezpieczeństwo ruin zamku olsztyńskiego. Dyrektorem był Zbigniew Jarmiński. Budynki zaadaptował Państwowy Instytut Geologiczny z przeznaczeniem na Archiwum Rdzeni Wiertniczych. W czasie eksploatacji wapienia odkryto cmentarzysko z okresu wędrówki ludów (V w. n.e.), wiele przedmiotów oraz dwie jaskinie: w Kielnikach i Magazyn o długości 100 i 44 m.
W historii zanotowano nazwy części miejscowości:
- w 1921 roku : Przymilowice - Kotysów, Przymilowice Podgrabie, Przymilowice Stare.
- w 1933 roku: wieś Przymiłowice, kolonia Przymiowie - Podgrabie, kolonia Przymiłowice - Kotysów.
- w 1974 roku: Przymiłowice - część wsi od Olsztyna Podgrudzie, Przymiłowice - Kotysów, Przymiłowice Podgrabie.
Wśród nazw obiektów fizjograficznych występują m.in: Brzezie-pole, Mały Kamyk-las, Podgrodzie-pole, Pokowa -góra, Rędzina-pole, Łysa Góra-góra, Szodopole-pole, Koło Kosina-pole, Rędzina-pole, Kamyk-pastwisko, Pod Koleją-pole, Za Koleją-pole, Żary-pole, las.
W Przymiłowicach znajdują się poniemieckie schrony z 1944 roku m.in. na wzgórzu przy niebieskim szlaku turystycznym za stacją benzynową oraz na wzgórzu w lesie graniczącym ze wsią Ciecierzyn (dzisiaj część Zrębic). Na pierwszym wzgórzu znajdują się dwa schrony Regelbau - Rgb 668, dwa schrony Ringstand - Rst 58c, Ringstand - Rst 238 oraz Regelbau - Rgb 701 . Fortyfikacje na drugim wzgórzu są zachowane w bardzo dobrym stanie: cztery Rgb 668, jeden Rgb 701 i osiem Rst 58c. Pięknie zachowany jest też układ ziemny.
W latach 1968-1970 w Przymiłowicach zbudowano wodociąg, a w początkach lat 90. gazociąg. W 1984 r. przy pomocy ówczesnej Gminnej Rady Narodowej rozpoczęto budowę remizy Ochotniczej Straży Pożarnej, w której mieści się też oddział przedszkola i świetlica środowiskowa. Aktualnie prezesem OSP Przymiłowice jest Paweł Celeban. Ciekawą osobą, która mieszkała w Przymiłowicach była Pani Eleonora Puchalska, właścicielka tzw. "Kamiennego Gaju" - pisarka, rzeźbiarka, kierowniczka biblioteki. Eleonora Puchalska z Białych (1931-1996), bibliotekarka. Urodziła się w Częstochowie 26 maja 1931 roku, była córką Leona Białego i Pelagii ze Stobieckich. Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Częstochowie, następnie pracowała w przedszkolu. W latach 1953-1981 była kierownikiem biblioteki zakładowej Huty "Częstochowa". Propagowała czytelnictwo, organizowała spotkania autorskie, wieczory dyskusyjne, wystawy, współpracowała z radiowęzłem zakładowym i gazetą "Głos Hutnika", była prekursorem wielu nowych form pracy w bibliotece. Otrzymała wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie na wspomnienia bibliotekarzy. W 1981 roku odeszła na emeryturę. Mieszkała w Przymiłowicach na posesji, którą nazwała "Kamienny Gaj", gdzie można było zobaczyć wspaniale prowadzony przez nią ogród. Były tam fantazyjne alejki drzewne i kwiatowe oraz oczka wodne wkomponowane w jurajskie skały. Rozwijała swoje zainteresowania literackie (pisała wspomnienia, opowiadania, baśnie), zajmowała się rzeźbieniem. Zmarła 19 kwietnia 1996 roku, została pochowana na Cmentarzu Rakowskim w Częstochowie. Wyróżniona m.in. odznaką Zasłużony Działacz Kultury oraz nagrodą dla kierownika najlepszej biblioteki zakładowej ufundowaną przez Zarząd Główny Związku Zawodowego Hutników. W małżeństwie z Bogusławem Puchalskim miała dwoje dzieci: córkę Liliannę i syna Przemysława.
W Przymiłowicach w przysiółku Kotysów (ul. Sokola), należy zwrócić uwagę na zabytkową murowaną kapliczkę zbudowaną przez mieszkańców wsi w 1907 r. i poświęconą przez ówczesnego proboszcza olsztyńskiego ks. Macieja Batorskiego. W Przymiłowicach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku mieszkańcy przy współudziale proboszcza parafii Olsztyn ks. Ryszarda Grzesika pobudowali nową kaplicę p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, poświęconą przez arcybiskupa Stanisława Nowaka 24 czerwca 1995 r. Od początku 2000 r. w Przymiłowicach przy drodze krajowej nr 46 działa stacja benzynowa. Z Przymiłowic pochodzi ksiądz Marcin Kręciwilk. Przez wieś przebiega Rowerowy Szlak "Wokół Gór Sokolich" (zielony). W miejscowości rośnie rzadki krzew - kłokoczka pospolita zwana inaczej drzewkiem różańcowym. Mieszkańcy Przymiłowic ze względu na piaszczystą glebę i małą opłacalność gospodarki rolnej starają się zdobyć zatrudnienie w małych i średnich przedsiębiorstwach działających na terenie gminy Olsztyn oraz we wszystkich działach gospodarki w pobliskiej Częstochowie.
Bibliografia:
- Cmentarz Rakowski w Częstochowie 1910 - 2010 : przewodnik biograficzny / pod red. Juliusza Sętowskiego i Romana Sitkowskiego.
- Informacje Punktu Dokumentacji Dziejów Gminy Olsztyn
- Kronika OSP Przymiłowice.
- Lustracja województwa krakowskiego : 1789. Cz. 2, Powiat lelowski oraz starostwo klobuckie i brzeźnickie / wydała Alicja Falniowska-Gradowska i Irena Rychlikowa, Wrocław 1963.
- Nabiałek K., Starostwo olsztyńskie od XIV do połowy XVII wieku, Kraków 2012.
- Orman K., Orman P., Wielka Wojna na Jurze : działania i cmentarze wojenne z roku 1914 na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej i terenach przyległych, Kraków 2015.
- Snoch B., Miejscowości sołeckie Gminy Olsztyn, „Almanach Częstochowy 2017”, Częstochowa 2017.
- Zugaj L., Historia Gminy Olsztyn. Akty prawne - Mapy - Dane.
Opracowanie: Marek Romański
czytano: 2700 razy
źródło: olsztyn-jurajski.pl
Strona główna
Ciekawostki
Parafia w Zrębicach istniała już w 1334 roku w spisach świętopietrza wymieniana jako Sdrzambicze (miejsce wytrzewione z krzaków i lasów). Według ...dalej
-
Firma Motoplaneta Recykling Car to złomowanie aut ( demontaż oraz kasacja ) ...kontakt: 733044044dalej
-
